SCHIEDAM- De panden van Stroomopwaarts verkeren niet allemaal in goede staat. Dat wordt de Schiedamse wethouder Anouschka Biekman (D66) duidelijk gemaakt vanuit de raadscommissie. De wethouder wil eind dit jaar naar de situatie kijken.
Bijstandsverstrekker Stroomopwaarts heeft bij de start in juli 2015 een zak met geld meegekregen. Biekman: “Met betrekking tot de huisvesting van Stroomopwaarts zijn we met de MVS-gemeenten in gesprek, want de panden waar de werkleerbedrijven inzitten, die zijn van de MVS-gemeenten. Momenteel hebben we daar overleg over, hoe we de panden schoon, heel en veilig kunnen krijgen.”
Ook is geld nodig voor onderdelen van de organisatie. Hoewel ook daar bij de start geld voor is meegegeven. Biekman: “Dat waren eenmalige gelden. Vanuit die gelden moesten zij onder anderen de ICT, de financiële taken en de juridische zaken oppakken. Eind dit jaar gaan wij kijken of de budgetten die wij hebben meegegeven, eenmalig, of die toereikend zijn geweest. Aan de hand daarvan zullen we dan dus ook kijken hoeveel ze al dan niet nodig hebben om die taken verder te kunnen uitvoeren.’
Stroomopwaarts bestaat uit de voormalige sociale diensten van de gemeenten Maassluis, Vlaardingen en Schiedam en de sociale werkvoorzieningen Dukdalf, TBV en BGS van de drie gemeenten. Zij zetten zich voortaan gezamenlijk in voor de inwoners van de drie gemeenten en voor ondernemers.
De gemeenten Maassluis, Vlaardingen en Schiedam zijn ervan overtuigd dat Stroomopwaarts hét antwoord is om de Participatiewet verder uit te voeren. Deze wet heeft de Wet werk en bijstand (Wwb), de Wet sociale werkvoorziening (Wsw) en een deel van de Wajong (bedoeld voor jong gehandicapten) vervangen waardoor er allerlei taken vanuit het Rijk zijn overgedragen aan de gemeenten.
Is de wethouder dan ook bouwkundige?
Stroomopwaarts MVS heeft geen panden in bezit maar panden in bruikleen tegen vergoeding.
Stroomopwaarts MVS is weliswaar een bij de KVK geregisteerd regulier bedrijf maar is feitelijk niet meer dan een brievenbusfirma, opgetuigd met het oogmerk een criminele organisatie in te stellen, hetgeen redds blijkt uit de strafbare voorbereidingshandelingen zoals opgetekend bij de akte van oprichting Stroomopwaarts MVS en de steeds door SOW valselijk opgemaakte uitnodigingsbrieven strekkende tot keukentafel-zwendel waarbij steeds wordt ondertekend namens de initiatiefnemers van deze criminele organisatie die anders dan in strafrechtelijke zin verder nergens op slaat nu elke wettelijke basis daartoe ontbreekt.
Bij Stroomopwaarts MVS werken geen ambtenaren want Stroomopwaarts MVS is formeel geen bestuursorgaan.
Klachten over ‘goed werkgeverschap’ en rechtshandelingen waarop het burgerlijk recht ziet, worden standaard in geschrift vervalst als zou sprake zijn van bezwaren tegen sinds 2015 toch echt wettelijk uitgesloten bestuurlijke beschikkingen. Op de rechtsverhouding SOW – burger ziet het Burgerlijk wetboek. In arbeidsrechtelijke geschillen is en blijft de Kantonrechter bevoegd te oordelen. Het geniep zit hem hier in de door SOW toegepaste mate fictieve mate van arbeidsongeschiktheid, om die reden in 2015 arbeidsgehandicaptheid genoemd. Dit is nog het enige criterium waar over een college van burgemeester en wethouders bevoegd is een besliissing te nemen, mits daarom wordt verzocht ex. art. 79 Participatiewet. Zonder een dergelijk verzoek is die hele Participatiewet dus niet van toepassing!
Vanuit Stroomopwaarts MVS wordt bij ook maar iets dat lijkt op een klacht de klager/klaagster van uit SOW onophoudelijk gestalkt en zo nodig bedreigd met van alles om zo bij voorkeur mondeling ´instemming´ te verkrijgen met het oog op de voorgenomen vervalsing van klachten tot ‘bezwaren’ tegen een fictieve beschikking strekkende tot bijstandsverlening, een beschikking die echter met de wetswijziging/privatisering van 2015 nu juist wettelijk is uitgesloten. Een college van burgemeester en wethouders is het ingevolge de Participatiewet van 2015 immers niet toegestaan nog individuele bijstand bij beschikking toe te kennen. Het is de gemeenten sinds 2015 uitsluitend toegestaan werkgevers van subsidie te voorzien in het kader van re-integratie waarbij het er op neer komt dat de kandidaat Nederslaaf nooit en te nimmer meer dan maximaal 70% van het netto minimumloon kan verdienen, hetzij omdat er door SOW een inhouding op het salaris plaats vindt op grond van fictieve arbeidsgehandicaptheid, hetzij dat het de werknemer niet is toegestaan meer dan 70% van de 40 urige werkweek te gaan werken.
Stroomopwaarts MVS is absoluut geen bestuursorgaan in de zin der wet, laat staan een zelfstandig Openbaar Lichaam, maar een gewone werkgever, niet meer en niet minder, en is net als elke andere rechtspersoon uiteraard ondeelbaar.
Bij een verzoek in de zin van art. 79 Participatiewet, het enig nog wettelijk mogelijke verzoek aan een college van burgemeester en wethouders, wordt gepretendeerd verzocht om een soort contra-expertise wat betreft het standaard door SOW gejatte salaris-bestanddeel dat dan gebaseerd zou zijn op de staffel van de gemeenteraad waarmee SOW echter in geen enkele rechtsbetrekking staat!
Ooit is bij uitspraak van de Afdeling rechtspraak van de Raad van State een burger zogezegd het bos ingestuurd die na eerder tevergeefs onderliggende stukken had opgevraagd bij het bestuursorgaan, die zelfde stukken bij de bezwaarschrifyten commisie had opgevraagd. He zou niet de eerste keer zijn dat stukken waarmee succesvol aangifte van misdrijven gedaan zou kunnen worden zo aan de burger worden onthouden en de Raad van State besliste daarom dat een bezwaarschriftencommissie ‘aangemerkt’ kon worden tot bestuursorgaan en die burger daarom zijn verzoek tot afgifte van onderliggende stukken bij het verkeerde bestuursorgaan zou hebben ingesteld. Zo werkt dat dus in het Bananen Koninkrijk der Nederlanden; laag en doortrapt tot op het bot. Nu is het wel zo dat pas iets als iets heel anders kan worden ‘aangemerkt’ pas opgaat als op de een of andere manier iets van een procedure wordt opgestart, en alleen hier om is zoiets smerigs als een art. 79 opgenomen in de Participatiewet.
Als gesteld zijn de rechtsverhoudingen binnen de Participatiewet geregeld bij Burgerlijk Wetboek nu de Algemene wet bestuursrecht buiten toepassing is verklaard. Een aanvraag om bijstand bestaat dus niet en een toekenningsbesluit daartoe evenmin.
Een rechtshandeling die zou kunnen worden ‘aangemerkt’ als een wijziging van dat deel dat SOW van haar werknemers jat, hetzij gebaseerd op een fictieve mate van arbeidsongeschiktheid, hetzij gebaseerd op het aantal Fulltime gewerkte uren, wordt in etappes aangemerkt als een verzoek in de zin van art. 79 Partipatiewet. Het komt er dus op neer dat SOW behalve het treffen van strafbare voorbereidingshandelingen steeds alles op alles zet om het door misdrijf verkregen voordeel te behouden en daarom klachten zal vervalsen om zo de benodigde procedure op te kunnen starten waarbij SOW dan ineens stelt een bestuursrechtelijke taak te hebben uitgevoerd die dan middels een verzoek ex. art. 79 Pw kan worden ‘aangemerkt’ als wijzigingsbesluit inzake de fictieve mate van arbeidsongeschiktheid of het aantal gewerkte uren dat dan overeenkomt met het reeds door SOW gejatte deel van het salaris en standaard leidt tot een nog groter te jatten deel van het salaris.
Als een handeling naar burgerlijk recht middels vervalsing van klachten tot ‘bezwaren’ in een procedure ex. art. 79 Pw wordt ‘aangemerkt’ tot voorbereidingshandeling op het enig mogelijke besluit in de zin van de Participatiewet, dan is kennelijk de veronderstelling dat dan ook de rechtspersoon SOW wel kan worden ‘aangemerkt’ als zou het een bestuursorgaan zijn. Dit lijkt wel heel gezocht maar is willens en wetens zo door de Bende van Rutte opgezet en waarvan het opzet in strafrechtelijke zin blijkt uit een ogenschijnlijk ‘beetje dom’ geformuleerd artikeltje ergens voorin de Participatiewet waarin wordt gesteld dat ‘het college de enig resterende wettelijke bevoegdheid ex. art. 79 Pw zou kunnen ‘madateren’ aan bestuursorganen.
Het was de ZZP-Basha Lennerd Deekman die door het college van Schiedam was ingehuurd om een inwoonster van Vlaardingen eerst te stalken, met (aantoonbare) list en bedrog verdacht te maken en uiteindelijk met haar vertrouwenspersoon ook nog fysiek aan de keukentafel te bedreigen in bijzijn van de dames Bouamar en Terluin van Stroomopwaarys MVS. De Basha Deekman gilde daarbij dat de Participatiewet ‘een preferente wet is die gaat boven elke andere wet en stak daarbij letterlijk en figuurlijk z’n dikke nek uit voor slavenbaas SOW.
Een Nederslaaf van Stroomopwaarts MVS die een klacht indient of meer uren wil werken, werkt niet mee met gepretendeerde re-integratie en wordt daarom spreekwoordelijk gezweept door voor straf nog meer van hem/haar te jatten. Nog meer straf krijgt de Nederslaaf die het waagt om te solliciteren of een baan aan te nemen buiten SOW om omdat dan het hele criminele verdienmodel en (ESF) subsidie-fraude onderuit dreigt te gaan. SOW benadert dan (aantoonbaar) buiten het slachtoffer om die werkgever met het oogmerk de reguliere arbeidsovereenkomst te saboteren om het eigen verdienmodel veilig te stellen.
Aan een burger toegekende bijstand is met de privatisering van 2015 dus een einde gekomen en wordt sindsdien uitsluitend nog de werkgever gesteund die de verplichting van de rechtspersoon gemeente geheel voor eigen rekening en verantwoording overneemt. In het geval van de daartoe opgetuigde frontstore SOW is die rekening en verantwoording van de drie MVS rechtspersonen die participeren in een criminele organisatie dus ondeelbaar.
Individuele bijstand uitgekeerd aan de burger is dus met de privatisering van 2015 wettelijk uitgesloten, maar hoe kan het dan dat nog steeds wordt gesproken van ´bijstandsuitkering’ aan de burger? Daarvoor moeten we zijn bj de Belastingdienst die participeert in de Participatiezwendel als hier boven is uitgelegd:
Bij beschikking Inkomstenbelasting wordt de gemeentelijke vergoeding aan ex. art. 140 WvSr. participerende werkgevers/rechtspersonen als SOW ´aangemerkt’ als de wettelijk onbestaanbare individuele bijstand en daarmee zou dan ook Stroomopwaarts MVS worden ‘aangemerkt’ als het zelfstandig Openbaar Lichaam dat het in de zin der wet (Awb en Wgr) dus echt niet is.
Er is dus sprake van evidente belazerij, diefstal en valsheid ingeschrift waarbij de diverse handelingen door de oprichters van SOW, de MVS burgemeesters en de MVS colleges van burgemeesters en wethouders en rechtspersoon SOW kwalificeren als strafbare voorbereidingshandelingen op hoger misdrijven, ondermeer in de zin van art. 6 en 8 EVRM.
De uitnodigingsbrieven van SOW die steevast zijn ondertekend met ‘namens burgemeester en wethouders van…’ kwalificeren dus als objectief valselijk opgemaakt en ondertekend. Immers staat de uitgenodigde burger in geen enkele rechtsverhouding tot het college van burgemeester en wethouders.
De Vlaardingse burger die gelet op de kennelijke instemming van ambtsdragers en daarmee deelneming in de criminele organisatie als waarvan strafklacht bij het Openbaar Ministerie te Rotterda, waarbij vanwege die ambtelijke betrokkenheid het Openbaar Ministerie in beginsel onbevoegd is en de zaak direct moet doorzenden aan de Speciale Commissie van de Rijksrecherche, ontving vervolgens een sepotbrief waaruit impliciet elke ambtelijke betrokkenheid en daarmee SOW als bestuursorgaan werd ontkend en daarmee de bevoegdheid van het Openbaar Ministerie gevestigd.
De objectief valselijk opgemaakte en ondertekende uitnodigings brieven werden bij sepotbeslissing vervolgens ‘aangemerkt’ als ‘op schrift gestelde (telefonische) gesprekken´.
PS
Behalve dat sprake is van een criminele organisatie Nederland, wordt hierbij ook nog uitgebreid de AVG geschonden, waar over later….
Het lijkt er op dat al voor de eeuwwisseling in aanloop op de Participatie-slavernij van 2015 voorbereidingen zijn getroffen om het vervalsen van klachten tot (gepretendeerde) bezwaren en daarmee rechtspersonen ‘aan te merken’ als zouden het bestuursorganen zijn. Stroomopwaarts MVS is zo’n rechtspersoon waarvan mw. Bruis-Bos van de afdeling vervalsen wel zeer goede contacten met de Nationale Ombudsman bleek te onderhouden teineinde via die Nationale Ombudsman de rechtspersoon Stroomopwaarts MVS te doen ‘aanmerken’ nadat eerder poging met de plaatselijke Ombudsman en ook fysieke bedreiging door de daartoe ingehuurde Lennerd Deekman niet tot de gewenste resultaten hadden geleid en bovendien goed was gedocumenteerd door het beoogde slachtoffer.
https://zoek.officielebekendmakingen.nl/kst-25837-3.html
https://www.overkleeft-verburg.nl/PDFs/Het%20klachtprocesrecht%20in%20de%20Algemene%20wet%20bestuursrecht.pdf
Nadat steeds duidelijker werd dat de Algemene wet bestuursrecht met de privatisering van 2015 buiten toepassing was verklaard, en daarmee dus ook elke ‘rechtsbescherming tegen de overheid’ die overigens toch al een aanfluiting was, stond daar ineens de Nationale Ombudsman, de Sociaal Democratische rechtsbeschermer op met een nieuw idee voor ‘alternatieve rechtsgang”, dit terwijl al in 2019 een wettelijke regeling bestond.
De werkneemster van SOW die zich had beklaagd over ‘goedwerkgeverschap’ ontving een klachtafhandelingsbrief opgesteld door mw. Bruijs- Bos en ondertekend door de directeur van SOW. In deze brief waren diverse (objectieve) onwaarheden in een bepaalde opzet opgetekend waarbij de bij het klachtgesprek aanwezige mw. Caroline Terluin in etappes op papier werd vervangen door Lennerd Deekman over wiens stalkingspraktijken notabene in een uitgebreide emailwisseling met mw. Yvonne Witter SOW was geklaagd. Deze objectief valselijk opgemaakte ‘brief aan klaagster’ was dus kennelijk voor een ander bedoeld nu klaagster immers beschikte over stukken waar uit bleek dat Lennerd Deekman was ingezet om onder bedreiging ‘vrijwillige’ instemming met een verzoek ex. 79 Participatiewet te verkrijgen.
Achteraf bleek de werkelijk geadresseerde de Nationale ombudsman te zijn naar wie de plaatselijke Ombudsman (vrouw) het verzoek om schriftelijk duidelijkheid te verschaffen over de juridische status van SOW bleek te hebben doorgezonden. Die juridische status van SOW was kennelijk een zo groot probleem voor de plaatselijk ombudsvrouw dat de hulp van de grote baas moest worden ingeroepen en afstemming met mw. Bruis-Bos van SOW.
De Nationale Ombudsman is daarop in niet mis te verstane bewoordingen geschreven dat hij diens participatie ex. art. 140 WvSr diende te staken en op te zouten!
Omdat je eerste zin onzin is ga ik de rest van je schotschrift ook niet lezen
En dat zal Joost weten…
Verklaar eerst maar eens wat onzin zou zijn en waarom dan wel.
Stroomopwaarts MVS is dus een hele gewone rechtspersoon/werkgever als ieder andere rechtspersoon/werkgever en is bij klachten over de goed werkgeverschap of over de arbeidsverhoudingen is daarop het Burgerlijk Recht onverkort van toepassing. Dat Stroomopwaarts MVs wordt weggezet als ‘bestuursorgaan’ en zelfs als zelfstandig Openbaar Lichaam staat voor pure misleiding en strafbaar opzet want waar voor ontbreekt elke wettelijke grondslag.
Bij klachten is dus de rechtspersoon SOW volledig verantwoordelijk en aansprakelijk te stellen en is uitsluitend de civiele (kanton) rechter bevoegd te oordelen.
Bij bestuursorganen is dat anders:
Met de invoering van de interne klachtvoorziening in de Awb is, althans op rijksniveau,
klachtbehandeling in twee instanties de hoofdregel geworden. Dit door koppeling van het interne
klachtrecht aan het externe klachtrecht bij de Nationale ombudsman via gelijktijdige aanscherping
van het kenbaarheidsvereiste in artikel 12, tweede lid WNo 4 . De interne klachtprocedure geldt
derhalve als verplichte voorprocedure met veronderstelde zeefwerking voor klachtbehandeling
door de Nationale ombudsman. Het is aannemelijk dat de beoogde regeling van het externe
klachtrecht in de Awb dit beginsel eveneens tot uitgangspunt neemt 5 . Wat de rechtsbescherming
betreft is aldus sprake van twee complementaire trajecten in de Awb: bezwaar en beroep, gericht
op het verkrijgen van een rechtens bindend oordeel en intern (en beoogd extern) klachtrecht,
resulterend in een behoorlijkheidsoordeel.
Het klachtrecht heeft een grondwettelijke basis. Het interne klachtrecht is herleidbaar tot art. 5
Grw. 6 , het recht van petitie. De regeling van het externe klachtrecht bij de Nationale ombudsman
is gebaseerd op art. 78a Grw 7 .
De akte van oprichting SOW wierp de nodige vragen op en die zijn voorgelegd aan de gemeentelijke Ombudsman van Vlaardingen die echter na (mw. H. Bouamar van) SOW pertinent weigerde uitsluitsel te geven over de ware juridische hoedanigheid en naar achteraf bleek het kennelijk probleem te hebben doorgeschoven naar de Nationale Ombudsman die kennelijk na afstemming met SOW dacht de rechtspersoon SOW daarop wel even te kunnen ‘aanmerken’ als zou sprake zijn van ‘een bestuursorgaan’ in de zin van art. 7 lid 4 Participatiewet en zo de vurig gewenste procedure ex.,. art. 79 Participatiewet voor SOW te forceren en zo de valse uitnodigingsbrieven van SOW volgens vaste methode met terugwerkende kracht als het ware te ‘ontvervalsen’. Deze methode was echter bij klaagster reeds bekend nadat de Centrale Raad van Beroep deze methode toepaste op objectief valse brieven waarin een pilot met de wisseltruuk privaat-bestuurs in hoger-beroep en dienaangaand valselijk opgemaakte stukken al voor 2015 aan de kaak was gesteld.
Klaagster kreeg ook toen geen antwoord maar straf omdat zij steeds schriftelijk had verzocht om duidelijkheid over de juridische status van de als aanzitter aan de keukentafel ‘van het IMK’ gepresenteerde persoon. Zij wilde namelijk weten of die persoon daar de rechtspersoon IMK vertegenwoordigde in het kader van toegezegde scholing, of de bij de ISD Brabantse Wal gedetacheerde IMK werknemer die daar zat namens die ISD om elk verzoek tot scholing af te schieten.
De bestuursrechter te Breda was beschudigd gebruik te maken van objectief valselijk daartoe opgemaakte akten (4X).
De Centrale Raad van Beroep verklaarde het ingestelde beroep niet-ontvankelijk ‘nu aan alle wensen van appellante door het college is voldaan’ en deze Kak-uitspraak is gepubliceerd in ECLI met een blauwe link naar de uitspraak van de criminele rechter in eerste aanleg.
Uiteraard is de eis in hoger-beroep vernietiging van de uitspraak in eerste aanleg nu de rechter hiertoe willens en weten daartoe valselijk opgemaakte aktes had gebruikt die eerder door een voor de ISD werkzame collega-rechter zo waren opgemaakt. Deze collega-rechter was bestuursrechter in de Rechtbank Rotterdam en plaatsvervangend bestuursrechter te Breda, en dus een directe collega van de rec hter die in eerste aanleg uitspraak deed.
Uit stukken die de Centrale Raad van Beroep later per abuis verstuurde blijkt dat ‘hij’ nadat ‘hem’ was gebleken dat een reed verlengde termijn strekkende tot schriftelijk verweer reeds enkele dagen ongebruikt was verlopen, tgelefonisch contact met ‘verweerster’ zocht en heeft aangezet tot vervalsing van nog veel meer akten in het kader van een schauduw-procesdossier waartoe de reeds verlopen termijn strekkende tot verweer is ‘verlengd.
Uiteraard werkte de link in de ECLI uitspraak naar de uitspraak in eerste aanleg niet nu daaruit aanstonds het bedrog van de Centrale Raad van Beroep zou blijken waarvan de eigenmachtig ingestelde wrakingskamer een voorbereidende uitspraak heeft gedaan.
Datgene wat Pieter Omtzigt heeft blootgelegd is nog maar een fractie van het geheel waarbij de in hoogste instantie Centrale Raad van Beroep aantoonbaar participeert ex. art. 140 Wetboek van Strafrecht.
Bij Stroomopwaarts MVS werken geen ambtenaren want Stroomopwaarts MVS is formeel geen bestuursorgaan.
Klachten over ‘goed werkgeverschap’ en rechtshandelingen waarop het burgerlijk recht ziet, worden standaard in geschrift vervalst als zou sprake zijn van bezwaren tegen sinds 2015 toch echt wettelijk uitgesloten bestuurlijke beschikkingen. Op de rechtsverhouding SOW – burger ziet het Burgerlijk wetboek. In arbeidsrechtelijke geschillen is en blijft de Kantonrechter bevoegd te oordelen. Het geniep zit hem hier in de door SOW toegepaste mate fictieve mate van arbeidsongeschiktheid, om die reden in 2015 arbeidsgehandicaptheid genoemd. Dit is nog het enige criterium waar over een college van burgemeester en wethouders bevoegd is een besliissing te nemen, mits daarom wordt verzocht ex. art. 79 Participatiewet. Zonder een dergelijk verzoek is die hele Participatiewet dus niet van toepassing!
Vanuit Stroomopwaarts MVS wordt bij ook maar iets dat lijkt op een klacht de klager/klaagster van uit SOW onophoudelijk gestalkt en zo nodig bedreigd met van alles om zo bij voorkeur mondeling ´instemming´ te verkrijgen met het oog op de voorgenomen vervalsing van klachten tot ‘bezwaren’ tegen een fictieve beschikking strekkende tot bijstandsverlening, een beschikking die echter met de wetswijziging/privatisering van 2015 nu juist wettelijk is uitgesloten. Een college van burgemeester en wethouders is het ingevolge de Participatiewet van 2015 immers niet toegestaan nog individuele bijstand bij beschikking toe te kennen. Het is de gemeenten sinds 2015 uitsluitend toegestaan werkgevers van subsidie te voorzien in het kader van re-integratie waarbij het er op neer komt dat de kandidaat Nederslaaf nooit en te nimmer meer dan maximaal 70% van het netto minimumloon kan verdienen, hetzij omdat er door SOW een inhouding op het salaris plaats vindt op grond van fictieve arbeidsgehandicaptheid, hetzij dat het de werknemer niet is toegestaan meer dan 70% van de 40 urige werkweek te gaan werken.
Stroomopwaarts MVS is absoluut geen bestuursorgaan in de zin der wet, laat staan een zelfstandig Openbaar Lichaam, maar een gewone werkgever, niet meer en niet minder, en is net als elke andere rechtspersoon uiteraard ondeelbaar.
Bij een verzoek in de zin van art. 79 Participatiewet, het enig nog wettelijk mogelijke verzoek aan een college van burgemeester en wethouders, wordt gepretendeerd verzocht om een soort contra-expertise wat betreft het standaard door SOW gejatte salaris-bestanddeel dat dan gebaseerd zou zijn op de staffel van de gemeenteraad waarmee SOW echter in geen enkele rechtsbetrekking staat!
Ooit is bij uitspraak van de Afdeling rechtspraak van de Raad van State een burger zogezegd het bos ingestuurd die na eerder tevergeefs onderliggende stukken had opgevraagd bij het bestuursorgaan, die zelfde stukken bij de bezwaarschrifyten commisie had opgevraagd. He zou niet de eerste keer zijn dat stukken waarmee succesvol aangifte van misdrijven gedaan zou kunnen worden zo aan de burger worden onthouden en de Raad van State besliste daarom dat een bezwaarschriftencommissie ‘aangemerkt’ kon worden tot bestuursorgaan en die burger daarom zijn verzoek tot afgifte van onderliggende stukken bij het verkeerde bestuursorgaan zou hebben ingesteld. Zo werkt dat dus in het Bananen Koninkrijk der Nederlanden; laag en doortrapt tot op het bot. Nu is het wel zo dat pas iets als iets heel anders kan worden ‘aangemerkt’ pas opgaat als op de een of andere manier iets van een procedure wordt opgestart, en alleen hier om is zoiets smerigs als een art. 79 opgenomen in de Participatiewet.
Als gesteld zijn de rechtsverhoudingen binnen de Participatiewet geregeld bij Burgerlijk Wetboek nu de Algemene wet bestuursrecht buiten toepassing is verklaard. Een aanvraag om bijstand bestaat dus niet en een toekenningsbesluit daartoe evenmin.
Een rechtshandeling die zou kunnen worden ‘aangemerkt’ als een wijziging van dat deel dat SOW van haar werknemers jat, hetzij gebaseerd op een fictieve mate van arbeidsongeschiktheid, hetzij gebaseerd op het aantal Fulltime gewerkte uren, wordt in etappes aangemerkt als een verzoek in de zin van art. 79 Partipatiewet. Het komt er dus op neer dat SOW behalve het treffen van strafbare voorbereidingshandelingen steeds alles op alles zet om het door misdrijf verkregen voordeel te behouden en daarom klachten zal vervalsen om zo de benodigde procedure op te kunnen starten waarbij SOW dan ineens stelt een bestuursrechtelijke taak te hebben uitgevoerd die dan middels een verzoek ex. art. 79 Pw kan worden ‘aangemerkt’ als wijzigingsbesluit inzake de fictieve mate van arbeidsongeschiktheid of het aantal gewerkte uren dat dan overeenkomt met het reeds door SOW gejatte deel van het salaris en standaard leidt tot een nog groter te jatten deel van het salaris.
Als een handeling naar burgerlijk recht middels vervalsing van klachten tot ‘bezwaren’ in een procedure ex. art. 79 Pw wordt ‘aangemerkt’ tot voorbereidingshandeling op het enig mogelijke besluit in de zin van de Participatiewet, dan is kennelijk de veronderstelling dat dan ook de rechtspersoon SOW wel kan worden ‘aangemerkt’ als zou het een bestuursorgaan zijn. Dit lijkt wel heel gezocht maar is willens en wetens zo door de Bende van Rutte opgezet en waarvan het opzet in strafrechtelijke zin blijkt uit een ogenschijnlijk ‘beetje dom’ geformuleerd artikeltje ergens voorin de Participatiewet waarin wordt gesteld dat ‘het college de enig resterende wettelijke bevoegdheid ex. art. 79 Pw zou kunnen ‘madateren’ aan bestuursorganen.
Het was de ZZP-Basha Lennerd Deekman die door het college van Schiedam was ingehuurd om een inwoonster van Vlaardingen eerst te stalken, met (aantoonbare) list en bedrog verdacht te maken en uiteindelijk met haar vertrouwenspersoon ook nog fysiek aan de keukentafel te bedreigen in bijzijn van de dames Bouamar en Terluin van Stroomopwaarys MVS. De Basha Deekman gilde daarbij dat de Participatiewet ‘een preferente wet is die gaat boven elke andere wet en stak daarbij letterlijk en figuurlijk z’n dikke nek uit voor slavenbaas SOW.
Een Nederslaaf van Stroomopwaarts MVS die een klacht indient of meer uren wil werken, werkt niet mee met gepretendeerde re-integratie en wordt daarom spreekwoordelijk gezweept door voor straf nog meer van hem/haar te jatten. Nog meer straf krijgt de Nederslaaf die het waagt om te solliciteren of een baan aan te nemen buiten SOW om omdat dan het hele criminele verdienmodel en (ESF) subsidie-fraude onderuit dreigt te gaan. SOW benadert dan (aantoonbaar) buiten het slachtoffer om die werkgever met het oogmerk de reguliere arbeidsovereenkomst te saboteren om het eigen verdienmodel veilig te stellen.
Aan een burger toegekende bijstand is met de privatisering van 2015 dus een einde gekomen en wordt sindsdien uitsluitend nog de werkgever gesteund die de verplichting van de rechtspersoon gemeente geheel voor eigen rekening en verantwoording overneemt. In het geval van de daartoe opgetuigde frontstore SOW is die rekening en verantwoording van de drie MVS rechtspersonen die participeren in een criminele organisatie dus ondeelbaar.
Individuele bijstand uitgekeerd aan de burger is dus met de privatisering van 2015 wettelijk uitgesloten, maar hoe kan het dan dat nog steeds wordt gesproken van ´bijstandsuitkering’ aan de burger? Daarvoor moeten we zijn bj de Belastingdienst die participeert in de Participatiezwendel als hier boven is uitgelegd:
Bij beschikking Inkomstenbelasting wordt de gemeentelijke vergoeding aan ex. art. 140 WvSr. participerende werkgevers/rechtspersonen als SOW ´aangemerkt’ als de wettelijk onbestaanbare individuele bijstand en daarmee zou dan ook Stroomopwaarts MVS worden ‘aangemerkt’ als het zelfstandig Openbaar Lichaam dat het in de zin der wet (Awb en Wgr) dus echt niet is.
Er is dus sprake van evidente belazerij, diefstal en valsheid ingeschrift waarbij de diverse handelingen door de oprichters van SOW, de MVS burgemeesters en de MVS colleges van burgemeesters en wethouders en rechtspersoon SOW kwalificeren als strafbare voorbereidingshandelingen op hoger misdrijven, ondermeer in de zin van art. 6 en 8 EVRM.
De uitnodigingsbrieven van SOW die steevast zijn ondertekend met ‘namens burgemeester en wethouders van…’ kwalificeren dus als objectief valselijk opgemaakt en ondertekend. Immers staat de uitgenodigde burger in geen enkele rechtsverhouding tot het college van burgemeester en wethouders.
De Vlaardingse burger die gelet op de kennelijke instemming van ambtsdragers en daarmee deelneming in de criminele organisatie als waarvan strafklacht bij het Openbaar Ministerie te Rotterda, waarbij vanwege die ambtelijke betrokkenheid het Openbaar Ministerie in beginsel onbevoegd is en de zaak direct moet doorzenden aan de Speciale Commissie van de Rijksrecherche, ontving vervolgens een sepotbrief waaruit impliciet elke ambtelijke betrokkenheid en daarmee SOW als bestuursorgaan werd ontkend en daarmee de bevoegdheid van het Openbaar Ministerie gevestigd.
De objectief valselijk opgemaakte en ondertekende uitnodigings brieven werden bij sepotbeslissing vervolgens ‘aangemerkt’ als ‘op schrift gestelde (telefonische) gesprekken´.
PS
Behalve dat sprake is van een criminele organisatie Nederland, wordt hierbij ook nog uitgebreid de AVG geschonden, waar over later….
‘Stroomopwaarts bestaat uit de voormalige sociale diensten van de gemeenten Maassluis, Vlaardingen en Schiedam en de sociale werkvoorzieningen Dukdalf, TBV en BGS van de drie gemeenten.´
Dit liegt mevrouw Diekman dus want SOW is gewoon een nieuw opgerichte rechtspersoon en kan sowieso niet bestaan uit voormalige afdelingen van afzonderlijke gemeenten; die zijn namelijk eerder gewoon opgeheven of een stille dood gestorven nu de wettelijke basis er voor was opgehouden te bestaan gelijk Algemene bijstand en andere aan de burger toegekende maatschappelijke ondersteuning.
Na de privatisering van 2015 worden nog uitsluitend bedrijven (ambtshalve) voorzien van gemeentelijke ‘maatschappelijke’ ondersteuning waarbij die bedrijven binnen de Neo Liberale doctrine dit dan in charitatieve zin ‘afstralen’ op de burger waarbij eerder rechten zijn ingeruild voor feitelijk nietszeggende ‘aanspraken´.
Hoe achterlijk is een Nederlander?
Wat kan deze wethouder wel? Is incompetent een d66 eis?
Nee,alleen vrouw,liefst zwart is een eis.
Maar subsidies voor de Staatsliedenbuurt daar wordt mee gewacht. Is weer voor even net doen of we geïnteresseerd zijn in de mens. Poppenkast
In plaats van kijken naar de staat van de panden kan de wethouder beter kijken naar de staat van de leiding die intimidatie en grensoverschrijdend gedrag als leidraad hebben bij hun beleid. Sw-medewerkers worden als tweederangsburgers beschouwd omdat hun core business statushouders en werkzoekenden betreft. Medewerkers met een rugzak die de core business waren, voor alles transformeerde tot Stroomopwaarts, worden waar mogelijk op een zijspoor geplaatst of via een achterdeur geloosd. Het gemeentebestuur knijpt de ogen dicht voor dit beleid zolang de quotum wordt behaald mbt statushouders en werkzoekenden. Ambtenaren, waaronder mijzelf (vandaar anoniem) durven door de angstcultuur en intimidatie van ontslag geen beklag te doen. Tenslotte zijn er veel ambtenaren die meegaan in het beleid voor hun baan veilig te stellen waardoor niemand meer te vertrouwen is. Maar zolang de quota wordt behaald sluiten de drie gemeenten en verantwoordelijke wethouders hun ogen, ten koste van de zwakkeren.
Bij Stroomopwaarts MVS werken geen ambtenaren want Stroomopwaarts MVS is formeel geen bestuursorgaan.
Klachten over ‘goed werkgeverschap’ en rechtshandelingen waarop het burgerlijk recht ziet, worden standaard in geschrift vervalst als zou sprake zijn van bezwaren tegen sinds 2015 toch echt wettelijk uitgesloten bestuurlijke beschikkingen. Op de rechtsverhouding SOW – burger ziet het Burgerlijk wetboek. In arbeidsrechtelijke geschillen is en blijft de Kantonrechter bevoegd te oordelen. Het geniep zit hem hier in de door SOW toegepaste mate fictieve mate van arbeidsongeschiktheid, om die reden in 2015 arbeidsgehandicaptheid genoemd. Dit is nog het enige criterium waar over een college van burgemeester en wethouders bevoegd is een besliissing te nemen, mits daarom wordt verzocht ex. art. 79 Participatiewet. Zonder een dergelijk verzoek is die hele Participatiewet dus niet van toepassing!
Vanuit Stroomopwaarts MVS wordt bij ook maar iets dat lijkt op een klacht de klager/klaagster van uit SOW onophoudelijk gestalkt en zo nodig bedreigd met van alles om zo bij voorkeur mondeling ´instemming´ te verkrijgen met het oog op de voorgenomen vervalsing van klachten tot ‘bezwaren’ tegen een fictieve beschikking strekkende tot bijstandsverlening, een beschikking die echter met de wetswijziging/privatisering van 2015 nu juist wettelijk is uitgesloten. Een college van burgemeester en wethouders is het ingevolge de Participatiewet van 2015 immers niet toegestaan nog individuele bijstand bij beschikking toe te kennen. Het is de gemeenten sinds 2015 uitsluitend toegestaan werkgevers van subsidie te voorzien in het kader van re-integratie waarbij het er op neer komt dat de kandidaat Nederslaaf nooit en te nimmer meer dan maximaal 70% van het netto minimumloon kan verdienen, hetzij omdat er door SOW een inhouding op het salaris plaats vindt op grond van fictieve arbeidsgehandicaptheid, hetzij dat het de werknemer niet is toegestaan meer dan 70% van de 40 urige werkweek te gaan werken.
Stroomopwaarts MVS is absoluut geen bestuursorgaan in de zin der wet, laat staan een zelfstandig Openbaar Lichaam, maar een gewone werkgever, niet meer en niet minder, en is net als elke andere rechtspersoon uiteraard ondeelbaar.
Bij een verzoek in de zin van art. 79 Participatiewet, het enig nog wettelijk mogelijke verzoek aan een college van burgemeester en wethouders, wordt gepretendeerd verzocht om een soort contra-expertise wat betreft het standaard door SOW gejatte salaris-bestanddeel dat dan gebaseerd zou zijn op de staffel van de gemeenteraad waarmee SOW echter in geen enkele rechtsbetrekking staat!
Ooit is bij uitspraak van de Afdeling rechtspraak van de Raad van State een burger zogezegd het bos ingestuurd die na eerder tevergeefs onderliggende stukken had opgevraagd bij het bestuursorgaan, die zelfde stukken bij de bezwaarschrifyten commisie had opgevraagd. He zou niet de eerste keer zijn dat stukken waarmee succesvol aangifte van misdrijven gedaan zou kunnen worden zo aan de burger worden onthouden en de Raad van State besliste daarom dat een bezwaarschriftencommissie ‘aangemerkt’ kon worden tot bestuursorgaan en die burger daarom zijn verzoek tot afgifte van onderliggende stukken bij het verkeerde bestuursorgaan zou hebben ingesteld. Zo werkt dat dus in het Bananen Koninkrijk der Nederlanden; laag en doortrapt tot op het bot. Nu is het wel zo dat pas iets als iets heel anders kan worden ‘aangemerkt’ pas opgaat als op de een of andere manier iets van een procedure wordt opgestart, en alleen hier om is zoiets smerigs als een art. 79 opgenomen in de Participatiewet.
Als gesteld zijn de rechtsverhoudingen binnen de Participatiewet geregeld bij Burgerlijk Wetboek nu de Algemene wet bestuursrecht buiten toepassing is verklaard. Een aanvraag om bijstand bestaat dus niet en een toekenningsbesluit daartoe evenmin.
Een rechtshandeling die zou kunnen worden ‘aangemerkt’ als een wijziging van dat deel dat SOW van haar werknemers jat, hetzij gebaseerd op een fictieve mate van arbeidsongeschiktheid, hetzij gebaseerd op het aantal Fulltime gewerkte uren, wordt in etappes aangemerkt als een verzoek in de zin van art. 79 Partipatiewet. Het komt er dus op neer dat SOW behalve het treffen van strafbare voorbereidingshandelingen steeds alles op alles zet om het door misdrijf verkregen voordeel te behouden en daarom klachten zal vervalsen om zo de benodigde procedure op te kunnen starten waarbij SOW dan ineens stelt een bestuursrechtelijke taak te hebben uitgevoerd die dan middels een verzoek ex. art. 79 Pw kan worden ‘aangemerkt’ als wijzigingsbesluit inzake de fictieve mate van arbeidsongeschiktheid of het aantal gewerkte uren dat dan overeenkomt met het reeds door SOW gejatte deel van het salaris en standaard leidt tot een nog groter te jatten deel van het salaris.
Als een handeling naar burgerlijk recht middels vervalsing van klachten tot ‘bezwaren’ in een procedure ex. art. 79 Pw wordt ‘aangemerkt’ tot voorbereidingshandeling op het enig mogelijke besluit in de zin van de Participatiewet, dan is kennelijk de veronderstelling dat dan ook de rechtspersoon SOW wel kan worden ‘aangemerkt’ als zou het een bestuursorgaan zijn. Dit lijkt wel heel gezocht maar is willens en wetens zo door de Bende van Rutte opgezet en waarvan het opzet in strafrechtelijke zin blijkt uit een ogenschijnlijk ‘beetje dom’ geformuleerd artikeltje ergens voorin de Participatiewet waarin wordt gesteld dat ‘het college de enig resterende wettelijke bevoegdheid ex. art. 79 Pw zou kunnen ‘madateren’ aan bestuursorganen.
Het was de ZZP-Basha Lennerd Deekman die door het college van Schiedam was ingehuurd om een inwoonster van Vlaardingen eerst te stalken, met (aantoonbare) list en bedrog verdacht te maken en uiteindelijk met haar vertrouwenspersoon ook nog fysiek aan de keukentafel te bedreigen in bijzijn van de dames Bouamar en Terluin van Stroomopwaarys MVS. De Basha Deekman gilde daarbij dat de Participatiewet ‘een preferente wet is die gaat boven elke andere wet en stak daarbij letterlijk en figuurlijk z’n dikke nek uit voor slavenbaas SOW.
Een Nederslaaf van Stroomopwaarts MVS die een klacht indient of meer uren wil werken, werkt niet mee met gepretendeerde re-integratie en wordt daarom spreekwoordelijk gezweept door voor straf nog meer van hem/haar te jatten. Nog meer straf krijgt de Nederslaaf die het waagt om te solliciteren of een baan aan te nemen buiten SOW om omdat dan het hele criminele verdienmodel en (ESF) subsidie-fraude onderuit dreigt te gaan. SOW benadert dan (aantoonbaar) buiten het slachtoffer om die werkgever met het oogmerk de reguliere arbeidsovereenkomst te saboteren om het eigen verdienmodel veilig te stellen.
Aan een burger toegekende bijstand is met de privatisering van 2015 dus een einde gekomen en wordt sindsdien uitsluitend nog de werkgever gesteund die de verplichting van de rechtspersoon gemeente geheel voor eigen rekening en verantwoording overneemt. In het geval van de daartoe opgetuigde frontstore SOW is die rekening en verantwoording van de drie MVS rechtspersonen die participeren in een criminele organisatie dus ondeelbaar.
Individuele bijstand uitgekeerd aan de burger is dus met de privatisering van 2015 wettelijk uitgesloten, maar hoe kan het dan dat nog steeds wordt gesproken van ´bijstandsuitkering’ aan de burger? Daarvoor moeten we zijn bj de Belastingdienst die participeert in de Participatiezwendel als hier boven is uitgelegd:
Bij beschikking Inkomstenbelasting wordt de gemeentelijke vergoeding aan ex. art. 140 WvSr. participerende werkgevers/rechtspersonen als SOW ´aangemerkt’ als de wettelijk onbestaanbare individuele bijstand en daarmee zou dan ook Stroomopwaarts MVS worden ‘aangemerkt’ als het zelfstandig Openbaar Lichaam dat het in de zin der wet (Awb en Wgr) dus echt niet is.
Er is dus sprake van evidente belazerij, diefstal en valsheid ingeschrift waarbij de diverse handelingen door de oprichters van SOW, de MVS burgemeesters en de MVS colleges van burgemeesters en wethouders en rechtspersoon SOW kwalificeren als strafbare voorbereidingshandelingen op hoger misdrijven, ondermeer in de zin van art. 6 en 8 EVRM.
De uitnodigingsbrieven van SOW die steevast zijn ondertekend met ‘namens burgemeester en wethouders van…’ kwalificeren dus als objectief valselijk opgemaakt en ondertekend. Immers staat de uitgenodigde burger in geen enkele rechtsverhouding tot het college van burgemeester en wethouders.
De Vlaardingse burger die gelet op de kennelijke instemming van ambtsdragers en daarmee deelneming in de criminele organisatie als waarvan strafklacht bij het Openbaar Ministerie te Rotterda, waarbij vanwege die ambtelijke betrokkenheid het Openbaar Ministerie in beginsel onbevoegd is en de zaak direct moet doorzenden aan de Speciale Commissie van de Rijksrecherche, ontving vervolgens een sepotbrief waaruit impliciet elke ambtelijke betrokkenheid en daarmee SOW als bestuursorgaan werd ontkend en daarmee de bevoegdheid van het Openbaar Ministerie gevestigd.
De objectief valselijk opgemaakte en ondertekende uitnodigings brieven werden bij sepotbeslissing vervolgens ‘aangemerkt’ als ‘op schrift gestelde (telefonische) gesprekken´.
PS
Behalve dat sprake is van een criminele organisatie Nederland, wordt hierbij ook nog uitgebreid de AVG geschonden, waar over later….
Pffffff
3480
Vragen van het lid Karabulut (SP) aan de Staatssecretaris van Sociale Zaken en Werkgelegenheid over het bericht «Moderne slavernij bij IJmond Werkt» (ingezonden 15 juli 2009).
Antwoord van Staatssecretaris Klijnsma (Sociale Zaken en Werkgelegenheid) (ontvangen 13 september 2016).
Vraag 1 en 2
Wat is uw reactie op het bericht over moderne slavernij bij IJmond Werkt?1
Deelt u de mening dat het onwenselijk is dat werknemers en bijstandsgerechtigden in een sociale werkvoorziening worden geïntimideerd en uitgebuit? Zo ja, wat is uw oordeel over de verhalen van werknemers van IJmond Werkt en welke maatregelen gaat u nemen? Zo nee, waarom niet?
Antwoord 1 en 2
Ik heb kennis genomen van de perspublicaties ter zake. Het betreft de uitvoering van de Participatiewet. Deze is aan de gemeente overgedragen, zodat dit een verantwoordelijkheid betreft van het gemeentebestuur. De gemeenteraad heeft hierbij een controlerende rol. Ik kan derhalve niet ingaan op de concrete casus
Meer in het algemeen wil ik opmerken dat mensen in de werk- en arbeidsrelaties onderling met respect met elkaar om dienen te gaan. Dit geldt ook voor het werken in de sociale werkvoorziening. Als er problemen worden ervaren zal dit eerst tussen de betrokken partijen moeten worden besproken. Zie verder mijn antwoorden op de vragen 5 en 8.
Vraag 3 en 4
Welke ruimte biedt de Participatiewet gemeenten om mensen met een bijstandsuitkering onder slechte arbeidsomstandigheden te verplichten om werkzaamheden te verrichten voor de seksindustrie en bedrijven als Kruidvat? Op welke wijze worden arbeidsomstandigheden gecontroleerd wanneer geen sprake is van werknemersrechten?
Vindt u het inpakken van seksspeeltjes een goede manier om bijstandsgerechtigden die dertig jaar werkervaring hebben, arbeidsritme op te laten doen? Zo ja, waarom?
Antwoord 3 en 4
Een bijstandsgerechtigde kan participeren op basis van «werken met behoud van uitkering». Daarmee onderhoudt de bijstandsgerechtigde het arbeidsritme en wordt de afstand tot de arbeidsmarkt niet groter. Naar ik begrijp uit het persbericht houdt werkbedrijf IJmond Werkt rekening met individuele voorkeuren als het gaat om inpakwerkzaamheden.
Werkgevers hebben een zorgplicht voor hun werknemers en zijn volgens de Arbeidsomstandighedenwet (Arbowet) verplicht om een beleid te voeren ter vermindering van psychosociale arbeidsbelasting, hetgeen de onderwerpen agressie en geweld, seksuele intimidatie, pesten, discriminatie en werkdruk omvat. Tot de maatregelen binnen dit beleid behoren het opstellen van een gedragscode, het aanstellen van een vertrouwenspersoon, het inrichten van een meldings- en registratiesysteem, klachtenprocedure en klachtencommissie en het (laten) verzorgen van trainingen en het onderrichten van werkgevers en werknemers. Het is aan de gemeente om toe te zien op de wijze waarop deze arbozorgelementen worden ingevuld.
De Inspectie SZW heeft een toezichtverantwoordelijkheid op de Arbeidsomstandighedenwet, de Arbeidstijdenwet en de Wet Minimumloon en vakantiebijslag en de Wet arbeid vreemdelingen en handhaaft waar nodig. Werknemers kunnen een klacht indienen bij de Inspectie SZW als ze vermoeden dat hun werkgever zich niet aan deze wetten houdt. De Inspectie kan daarop een onafhankelijk onderzoek instellen.
Vraag 5 en 7
Klopt het dat de inzet van onbetaalde bijstandsgerechtigden een essentieel onderdeel is van de bedrijfsvoering van IJmond Werkt? Zo ja wat is uw reactie hierop en welke ruimte biedt de Participatiewet hiervoor? Zo nee, waarom niet?
Welk deel van de opbrengsten uit activiteiten van IJmond Werkt wordt geleverd door mensen die met behoud van uitkering moeten werken?2
Antwoord 5 en 7
Het is mij niet bekend welk deel van de bedrijfsvoering van IJmond Werkt wordt gevormd door de re-integratieactiviteiten die IJmond Werkt uitvoert voor mensen met een bijstandsuitkering.
Vraag 6
Klopt het bericht dat IJmond Werkt plannen had of heeft om mensen van de sociale werkvoorziening en bijstandsgerechtigden op de toiletten in de gaten te houden door middel van cameratoezicht of het verwijderen van de deuren? Hoe zou u deze plannen kwalificeren?
Antwoord 6
Uit het persbericht blijkt dat dit volgens werkbedrijf IJmond Werkt niet juist is.
Vraag 8
Bent u bereid om de Inspectie SZW onderzoek uit te laten voeren naar de arbeidsomstandigheden en het verdienmodel van IJmond Werkt?
Antwoord 8
De Inspectie SZW werkt risicogestuurd. Daardoor kan zij haar medewerkers en middelen selectief en gericht inzetten. Toezicht wordt ingezet waar de meest hardnekkige problemen zitten en de kans op effect groot is. De inspectie SZW houdt op dit moment geen actieve controles naar de arbeidsomstandigheden in de sector sociale werkplaatsen. Ik zie op dit moment ook geen aanleiding om de Inspectie SZW te vragen om nader onderzoek te doen bij IJmond Werkt. Zoals aangegeven in antwoord op vraag 3 kunnen werknemers een klacht indienen bij de Inspectie SZW als ze vermoeden dat hun werkgever zich niet aan de genoemde wetten houdt. De Inspectie kan daarop een onafhankelijk onderzoek instellen.
Werd er eens heen gestuurd door UWV voor “werkervaring”, de bedrijfsleider daar wilde mij liever andere ervaringen op laten doen. Iedere dag weer zijn domme seksistische grensoverschrijdende opmerkingen. Aangegeven bij mijn coach, die zei er beter niet teveel aandacht aan te besteden, zou toch niet geloofd worden en het mij alleen moeilijker maken. Na zeuren eindelijk daar weggehaald.
Dan heb jij toen vast ook in Schiedam gewerkt. Weet er alles van, vreselijke seksistische vent die niet van vrouwen af kan blijven. Gingen toen al veel verhalen over de ronde.
Zoals eerder gesteld: De door SOW ingehuurde ZZP-er Lennerd Deekman brulde dat de Participatiewet ‘een preferente wet’ is, dwz een wet die boven elke andere wet staat, inclusief Grondwet en bij EVRM beschermde mensenrechten.
Binnen de kringen van SOW doet deze uitleg van de Participatiewet dus opgang en is behoort dus ook sexueel misbruik van de Neder- of Participatie-slaaf/slavin die immers letterlijk en figuurlijk tot de eigendom wordt gerekend kennelijk tot de mogelijkheden.