VLAARDINGEN– De effectiviteit en het bereik van de vernieuwende bijstandsaanpak in Vlaardingen roepen twijfels op bij de fractie Heel de Stad (HdS). Sinds juni 2024 experimenteert de gemeente, in samenwerking met Stroomopwaarts, met initiatieven zoals de uitstroompremie, de garantieknop en het project ‘Bijstand in 1 dag’, waarbij vertrouwen en maatwerk centraal staan. Hoewel de tussentijdse evaluatie positieve signalen geeft, vraagt HdS zich af of deze maatregelen daadwerkelijk het gewenste effect hebben.
Raadslid Ron Boers wil van burgemeester en wethouders weten of de experimenten breed genoeg worden ingezet en of ze daadwerkelijk leiden tot betere ondersteuning voor bijstandsgerechtigden. ‘Werken deze maatregelen wel echt? En wat gebeurt er na de eindevaluatie? Ik vraag me af of kwetsbare groepen hier voldoende mee geholpen worden’, aldus Boers.
Uit de tussentijdse evaluatie blijkt dat 42 cliënten de uitstroompremie hebben ontvangen. HdS vraagt zich af hoe dit aantal zich verhoudt tot het totale aantal bijstandsgerechtigden en of er plannen zijn om de premie te herzien of uit te breiden. Daarnaast wil de partij inzicht in het gebruik van de garantieknop en of deze breder gepromoot zou moeten worden.
Ook het project ‘Bijstand in 1 dag’ roept vragen op. Sinds de start zijn er slechts twee aanvragen binnengekomen. HdS vraagt zich af of dak- en thuislozen wel voldoende op de hoogte zijn van deze mogelijkheid en welke maatregelen worden genomen om de bekendheid te vergroten.
Een andere opvallende ontwikkeling is de daling van het aantal aanvragen voor bijzondere bijstand in de tweede helft van 2024. HdS wil weten wat de mogelijke oorzaken hiervan zijn en of deze afname een positief of een zorgwekkend signaal is.
Daarnaast zijn er zorgen over de intensieve begeleiding naar werk. Tot nu toe zijn vier cliënten succesvol naar betaald werk begeleid. De partij wil weten hoe dit succes wordt gemeten en of er plannen zijn om het aantal consulenten met een kleinere caseload uit te breiden.
Gezien de tussentijdse resultaten wil HdS weten welke aanpassingen het stadsbestuur overweegt om de komende 6 maanden de effectiviteit van de experimenten te vergroten. Ook vraagt de partij naar de evaluatie van de samenwerking met Stroomopwaarts en of er verbeterpunten zijn voor de uitvoering en ondersteuning.
Tot slot wil HdS duidelijkheid over hoe de resultaten op de lange termijn worden gemonitord en hoe worden de opgedane inzichten geïntegreerd in het reguliere bijstandsbeleid.
Er worden allerlei lapmiddelen ingezet omdat anders ‘de truuk van Oosterom’ niet meer op gaat; de truuk zoals deze werd geopenbaard na raadsvragen over de reden dat te Vlaardingen nimmer ‘maatwerk’werd geleverd.
Per 2015 is ‘de bijstand’ opgedoekt en geprivatiseerd, dat wil zeggen dat de beschikking van voor 2015 waarbij bijstand door het college van B&W aan de burger werd toegekend, in feite is vervangen door een siubsidie besluit waarbij niet de burger maar een private werkgever de begunstigde is die daarmee ‘re-integratie’ van de werkloze burger bekostigd.
Dit systeem betekent dat het college van burgemeester en wethouders nooit meer dan maximaal 70% van het Wettelijk minimumloon (Wml) aan re-integratie subsidie verstrekken. De werkgever zal verder nooit toestaan dat de bijzondere ‘werknemer’ meer dan 70% van een aan de 70% van het Wml gerelateerde aantal uren kan en mag werken. Dit systeem is zo pervers dat de werknemer die meer, fulltime of bij een andere werkgever wil werken in dat geval wordt verweten niet mee te werken aan ‘re-integratie’ omdat in dat geval de participatiezwendeltruuk de mist in gaat.
Dat zit zo: bijstand wordt niet meer verstrekt aan de burger, althans niet meer direct, maar in de vorm van ‘participatie-subsidie’ aan meestal daar voor opgerichte rechtspersonen/werkgevers als Stroomopwaarts MVS die een soort eigen ‘paardenkeuring’ er op na houdt: het assessment. Dat assessment is zo ingericht dat de burger die met list en bedrog wordt bewogen zich bij Stroomopwaarts te melden voor ‘ondersteuning’ voor het ‘vinden van werk’, nooit voor meer dan 70% arbeidsgeschikt wordt bevonden. Is het percentage bijvoorbeeld 50% dan wordt de aanmelder voor 50% te werk gesteld en (netto) betaald door werkgever Stroomopwaarts MVS. Alles wat de aanmelder niet kan of niet wordt toegestaan meer te werken of te verdienen, wordt door Stroomopwaarts MVS aangevuld tot maximaal 70% van het Wml. Dit werd bij het optuigen van Stroomopwaarts MVS ‘de perverse prikkel’ genoemd: Als Stroomopwaarts MVS namelijk daadwerkelijk gewone werkloze mensen zou ‘re-integreren’, dan zou Stroomopwaarts MVS alles boven de 70& van het Wml namelijk uit eigen zak moeten bijleggen omdat anders ‘het systeem van Oosterom’ niet meer opgaat, immers kost echt ‘maatwerk´, zo dat al nodig is, Stroomopwaarts MVS en daarmee de 3 MVS aandeelhouders in Stroomipwaarts MVS namelijk geld of uitstroom van goedkope (dwang)arbeid!
‘Bijstand om niet’ is per 2015 afgeschaft, zie ook: https://www.nu.nl/algemeen/710843/rutte-wil-bijstand-afschaffen-voor-iedereen-die-kan-werken.html
‘Bijstanduitkeringen´ bestaan vanaf 2015 dus niet meer, maar hoe kan het dan dat nog steeds wordt gesproken over bijstandsuitkeringen terwijl er sinds 2015 geen enkele bijstandsuitkering meer aan werkloze burgers is toegekend, simpelweg omdat de aanvraag en beslissing op die aanvraag in de zin van de Algemene wet bestuursrecht sinds 2015 wettelijk is opgehouden te bestaan en is vervangen door de aanvraag en beslissing van de werkgever waar de burger zich gedwongen ziet zich ’te melden’ voor ‘ondersteuning bij het zoeken naar werk’, waarbij regulier werk feitelijk onmogelijk wordt gemaakt.
Gemeentes weten dit uiteraard maar zien zich vanuit ´Den Haag´ feitelijk gedwongen het uiterst listige systeem van onvervalste dwangarbeid en de magische grens van 70% te handhaven. Er is namelijk nog iets dat niet zo snel opvalt: de door de gemeenten opgetuigde werkgevers, op listige wijze ´participatiebedrijven’ genoemd, fungeren als een soort doorgeefluik van de Belastingdienst, de instantie die vanaf enig moment feitelijk nog de enige inkomensverstrekker van Nederland is.
De Staat verstrekt gemeenten inkomsten die die gemeenten dan ‘in medebewind’ moeten her-verdelen onder ‘de armen’, waarbij het grootse deel dan uiteraard onder de eigen armen van de bestuurderen
verdwijnt. dit is min of meer het systeem dat Multatuli beschrijft in het verhaal van Saïd en Adinda.
Zou DE GEMEENTE mensen moeten aannemen en zo nodig ‘re-integreren’ zoals de Gemeente Haarlem democratisch had besloten, dan zou de 70% truuk van de Belastingdienst niet op gaan, en daarmee de hele participatiezwendel van 2015. Haarlem zag zich daarom gedwongen met de omliggende gemeentes ook een ‘Participatiebedrijf´ op te tuigen waarmee elke daadwerkelijke participatie door ‘Den Haag’ dus actief onmogelijk werd gemaakt!
Sinds 2015 is het niet het college van burgemeester en wethouders van de woonplaats die de werkloze burger bij (maatwerk)beschikking een ‘bijstandsuitkering’ verstrekt, maar is door de club van Ronald Plasterk , fervent voorstander van gemeentelijke her-indeling waarvoor geen steun is onder de bevolking, daarom een non-democratische Gouwenstelsel opgetuigd met navenante ‘Arbeitseinsatz’ waarvoor de Parteigenossen Asscher en Klinsma zouden tekenden.
Het komt er op neer dat de Belastingdienst die immers elke burger en bedrijf uitzuigt, de gemeenten die verder geen enkele zeggenschap meer hebben sinds 2015 via louche constructies met participatiebedrijven dwingt als doorgeefluik te fungeren, waarbij de door de participatiebedrijven uitbetaalde dwangarbeider om moverende redenen als hier boven uitgelegd, geen bruto maand- en jaaropgaven krijgt van het participatiebedrijf, maar slechts netto maand-opgaven. Dat lijkt logisch omdat het hier immers gaat om inkomen dat voortkomt uit een reguliere arbeidsovereenkomst maar feitelijk gaat om een toeslag van de Belastingdienst waarbij private partijen als gemeenten en hun participatiebedrijven als niet meer dan doorgeefluik fungeren.
Vastgesteld moet worden dat de burger binnen dit systeem van te voren daarom nooit mag weten door wie of wat en op welke juridische basis hij/zij gepretendeerd zijn/haar private gegevens aan de keukentafel ‘vrijwillig’ moet verstrekken, dit terwijl de opdrachtgever, de Belastingdienst, reeds over deze alle gegevens van de burger beschikt.
Per 2015 is het, op de burgemeester na, niet meer het democratisch gekozen college dat bij (maatwerk) beschikking bijstand toekent, maar is daarvoor in de plaats een constructie opgetuigd zoals Rutte en dien neo-liberale vrinden en PvdA vazallen die blijkens bovenstaande link zorgvuldig hebben uitgewerkt en waarbij de Belastingdienst feitelijk het orgaan is dat landelijk letterlijk de DIENST uitmaakt, en waarbij de burgemeesters als de kortste verlengstukjes des Konings mogelijk een zeer dubieuze rol spelen binnen deze non-democratische ´Participatie Maatschappij’, compleet met Gouwenstelsel en uiteraard ook bijbehorend Institutioneel racisme bij de almachtige Belastingdienst.
In de parijktijk is het een partcipatiebedrijf dat met list en bedrog werkloze burgers dwing ‘vrijwillig’ aan de Dwangarbeid te gaan waarbij de keukentafel een o=nmisbaar instrument is nu aan die keukentafel de burger ‘immers’vrijwillig diens private gegevens dient te aan te leveren, gegeven waarvan de Belastingdienst al over beschikt of kan beschikken.
Rechtspersooon/participatiebedrijf, waarin gemeenten in de hoedanigheid van rechtspersonen participeren, verstrekt de onder het mom van leren arbeiden (´re-integratie´) tot arbeid gedwongen burger maandelijk geen bruto- maar een netto-salarisspecificatie. Aan het eind van het boekjaar moet de feitelijk voor de Belastingdienst werkzame burger en door de Belastingdienst betaalde burger, dan een opgave Inkomstenbelasting doen, waarbij dan niet die burger maar de gemeente de Belastingdienst van een Bruto-jaaropgave voorziet. De Belastingdienst voorziet zich dus via de gemeente van een bruto-jaaropgave, maar het is zo ingericht dat het slachtoffer ook bij de Belastingdienst ‘vrijwillig’ zijn bruto-jaaropgave aan de spreekwoordelijke keukentafel dient te overleggen. De Belastingdienst verstrekt daartoe gegevens aan de gemeente die vervolgens dat doorzendt aan de burger die die gevens dan weer terug stuurt naar de Belastingdienst.
De eerder ´subsidie’ strekkende tot ‘re-integratie’ (lees dwangarbeid) die de doorgeefluik gemeente heeft toegekend aan het participatiebedrijf waarvan de gemeenten mede-eigenaar zijn, verwordt achteraf dan bij beschikking Inkomsten Belasting tot ‘bijstandsuitkering´.
Goh, wat zijn we weer slim in Nederland, het landje waar de oplichter regeert…