ROTTERDAM- In Rotterdam worden de maatregelen voor bijstandsgerechtigden die de Nederlandse taal onvoldoende beheersen, aangescherpt. Vanaf heden moeten zij minimaal 90% van de taallessen volgen om te voldoen aan de vereiste inspanning voor de taaleis, een stijging ten opzichte van de eerdere 80%. Deze wijziging is een reactie op het lage aantal opgelegde maatregelen in 2023, slechts twee, vanwege de lange duur van het traject en het uitblijven van het gewenste gedragseffect.
De Participatiewet stelt duidelijke eisen aan de taalvaardigheid van bijstandsgerechtigden. Zij moeten het referentieniveau 1F beheersen, wat kan worden aangetoond door 8 jaar Nederlandstalig onderwijs, het behalen van het inburgeringsexamen, of andere documenten die taalvaardigheid bewijzen. Indien men niet aan deze voorwaarden voldoet, is een taaltoets vereist.
Bij onvoldoende resultaten op de taaltoets zijn bijstandsgerechtigden verplicht een taaltraject te volgen. Dit kan formeel zijn, met een diploma of certificaat als eindresultaat, of informeel, zoals taallessen in een buurthuis of bibliotheek. In bepaalde gevallen kan men tijdelijk of definitief worden ontheven van de taaleis, afhankelijk van persoonlijke omstandigheden zoals analfabetisme of medische redenen.
Het niet nakomen van de taaleis kan leiden tot maatregelen, zoals het opnieuw moeten afleggen van de taaltoets. In 2023 zijn 1589 maatregelen opgelegd wegens onvoldoende medewerking aan arbeidstoeleiding, waarbij het niet verschijnen op afspraken over taal en taaleis ook een rol speelt.
De beleidsregels taaleis Participatiewet 2016 worden aangepast om deze nieuwe norm van 90% te bereiken. Na een jaar zal de invloed van deze verandering worden geëvalueerd.
Niet de taal spreken is dus niet kunnen deelnemen aan het arbeidsproces. Geen uitkering dus.
Met de privatiseringen van 2015 behoort eender welke uitkering die voorheen bij beschikking van een college van burgemeester en wethouders aan de burger werd toegekend, tot het verleden en vervangen door subsidies aan private partijen. Deze private partijen stellen ‘samen met de burger’ aan de keukentafel diens behoeften vast, waarna de gemeente op grond daarvan een subsidie toekent aan de door haar gefavoriseerde private partij die is GEMACHTIGD door de burgemeester die de gemeente in privaatrechtelijke zin vertegenwoordigd.
Binnen de Participatiewet is in jullie regio het private Stroomopwaarts MVS door drie burgemeesters gemachtigd. Een rechtspersoon als Stroomopwaarts MVS is natuurlijk in juridische zin ondeelbaar en dus verantwoordelijk en aansprakelijk bij misstanden. De naar een private partij gestuurde burger mag natuurlijk vooraf vooral niet weten met wie of wat hij/zij aan de keukentafel ‘afspraken’ maakt, waarbij de wens was dat de zo misleide burger zich zou houden aan die ‘afspraken’, dus zonder te weten met wie of wat!
Stroomopwaarts MVS wordt door de drie MVS gemeenten van subsidie voorzien waarbij het bedrag is afgeleid van een fictieve mate van ‘arbeidsgehandicaptheid’, hetgeen de nietsvermoedende burger die met een opmerkelijk gekunstelde (ex art. 225 WvS) uitnodigingsbrief naar een werkgever als Stroomopwaarts wordt gelokt natuurlijk niet mag weten.
Om een lang verhaal kort te maken: De door de gemeente aan de werkgever verstrekte generieke subsidie op basis van een algemeen arbeidsgehandicaptheid van in ieder geval 30%, verwordt aan het eind van het belastingjaar bij beschikking door de Belastingdienst op papier tot bijstandsuitkering aan de in alle opzichten dus in vereniging belazerde burger. Saillant detail: de Belastingdiens heeft bijlkens de businesscast Stroomopwaarts MVS zich van te voren akkoord verklaard met dit criminele verdienmodel dat de directeur van Stroomopwaarts MVS ten overstaan van de S.E.R. blijkens het daarvan opgetekende verslag nog eens zou bevestigen en waarmee de participerende MVS burgemeesters waarschijnlijk niet echt blij waren.
Nu dan zouden de ‘mandaatregelingen’ van Stroomopwaarts MVS zijn ‘ingetrokken’ terwijl nietige (mandaat) besluiten moeten worden geacht helemaal niet te bestaan. Van intrekkingsbesluiten is dus geen sprake maar zouden de nietige mandaatbesluiten per een bepaalde datum zijn vervallen, alsof deze ‘besluiten; voor die tijd dus niet-nietig zouden zijn.
Of nu ook de MACHTIGINGEN van de MVS burgemeesters soms ook zijn ‘ingetrokken’ is de vraag, want die machtigingen zijn, anders dan de neppe-mandaatbesluiten, namelijk wel rechtsgeldig.
Ooit gehoord van ‘Verdeel en heers’?
Niet de taal spreken was juist een belangrijk criterium van ‘rechts’ om na de eerste golf mediterrane gastarbeiders, gastarbeiders uit een cultuur die onverenigbaar was en is met de plaatselijke cultuur, te importeren en tegelijkertijd ‘mondige’ en dus duurdere Nederlanders in de mede daartoe in het leven geroepen bijstandwet te kunnen blijven dumpen en zo een reservoir aan goedkope arbeid achter de hand te hebben om zo de lonen te kunnen (blijven) drukken. Zie ook Hans Achterhuis: ‘Arbeid een eigenaardig medicijn’ waarin o.a. deze laatste economische wetmatigheid wordt toegelicht.
Het is dus ‘rechts’ dat nog altijd heerst en dat uiteraard graag zo wil houden, en ‘links’ dat daar braaf aan mee ‘werkt’.
Het ‘recht op bijstand’ dat van meet af aan eigenlijk meer ‘de plicht tot bijstand’ en stil zitten afwachten was, is met de privatiseringen van 2015 verworden tot een algemene arbeidsplicht waarbij burgerrechten nog veel erger geschonden zouden worden.
Behalve gastarbeiders en/of hun nazaten zouden per 2015 ook Nederlanders, onder het motto ‘Iedereen doet mee’, bij privaatrechtelijke MACHTIGING van de burgemeester door private partijen tot arbeidsgehandicapte worden gebrandmerkt en zo ‘op afstand’ veroordeeld worden tot minderwaardige arbeid.
Dit onder de geur van vrijwilligheid in privaatrechtelijke zin (de inmiddels beruchte ‘keukentafel) nader uit te werken leerlingenstelsel van na de gepretendeerde afschaffing der slavernij, is een vorm van lijfeigenschap en dwangarbeid die dus onverenigbaar is met reguliere arbeidsmarkt – waar wettelijke waarborgen (nog) wel gelden -, in welke bochten men zich ook wringt.