SCHIEDAM- Het Stedelijk Museum Schiedam heeft werk aangekocht van Susanna Inglada. De grijpende handen, armen en benen op de getekende collage verwijzen naar seksueel geweld en ongelijke machtsverhoudingen tussen mannen en vrouwen. Crowd IV ontstond begin dit jaar in Rome. Daar liet de kunstenaar zich inspireren door beeldhouwwerken van de 17de-eeuwer Bernini. Hij hakte onder andere de Griekse godin Proserpina in marmer, net op het moment dat Pluto haar ontvoert naar de onderwereld. Ze probeert zich vergeefs los te maken.
‘De monumentale tekeningcollage van Susanna Inglada (1983) vormt een mooie aanvulling op de installatie Y Ahora Qué? die we eerder dit jaar van haar aankochten’, zegt Catrien Schreuder, Hoofd Tentoonstellingen en Collecties. ‘Inglada’s krachtige en intense werk heeft een actuele boodschap, die in dit turbulente jaar extra aangrijpt. Veel mensen zullen dat herkennen.’
Susanna Inglada woont en werkt in Nederland. Haar wortels liggen in het Spaanse (Catalaanse) Banyeres del Penedès. Met Crowd IV verwijst ze ook naar een geruchtmakend proces vorig jaar in haar geboorteland over een groepsverkrachting, waarbij de daders in eerste instantie werden vrijgesproken. Geweld en macht intrigeren haar. Inspiratie haalt ze uit de denkbeelden van de Duitstalige schrijver Elias Canetti.
In zijn boek Massa en macht uit 1960 beschrijft de Nobelprijswinnaar hoe de mens zich opgelucht voelt in een dichte menigte, lichaam tegen lichaam gedrukt. Op dat moment kan de mens de angstvallig bewaarde afstand laten varen en zich gelijk voelen aan anderen, stelt hij. De massa wordt een reusachtig lichaam, dat voortdurend wil groeien, zich bedreigd voelt en alles daarbuiten als vijand ziet. Dat maakt de massa volgens Canetti gevaarlijker dan het individu.
Inglada (1983) studeerde beeldende kunst in Spanje, Nederland en België. Aanvankelijk koos ze voor een toneelopleiding in Barcelona. Die eerste liefde zie je in haar werk dat vaak driedimensionaal is. Dat geldt ook voor haar installatie Y Ahora Qué? (En nu wat?) die het museum voor de NOG Collectie aankocht. Het museum beheerde die bedrijfscollectie tot de schenking in oktober 2020. Bij die aankoop plaatst Inglada uitgesneden figuren in de ruimte als acteurs op een podium. Ook die voorstelling van een worsteling oogt beklemmend.
Vorig jaar won Inglada een tweejaarlijkse aanmoedigingsprijs van de Vereniging Dordrechts Museum voor jonge beeldend kunstenaars: de Scheffer. De prijs bestond uit een aankoop en expositie, waar ze werk liet zien over de rol van de vrouw in de schilderkunst. Dat deed ze met een wandschildering van Susanna en de ouderlingen, een Bijbels verhaal over twee rechters die haar proberen te verleiden. Als Susanna weigert proberen ze haar te veroordelen wegens overspel. Vlak vóór haar terdoodveroordeling komt de waarheid uit als Daniël haar onschuld bewijst.
In de beeldende kunst is het verhaal vanwege het beeld van de naakte vrouw en de morele boodschap een geliefd onderwerp. Opmerkelijk is dat Susanna lang niet altijd als kuis slachtoffer wordt geschilderd, maar ook als verleidster. Susanna Inglada zet de blik van die mannelijke (ja, toch wel) schilders recht. In haar versie kijkt haar naamgenoot geschokt en afwerend.
Behalve de werken van Susanna Inglada wist het Stedelijk Museum Schiedam in 2020 circa twintig werken aan te kopen, deels ook voor de NOG Collectie. Begin oktober werd bekend dat het museum deze bedrijfscollectie van bijna zeshonderd werken geschonken kreeg. Aankopen waren er onder andere van Jenny Boot (Black girl with pearl), Navid Nuur (gemaakt met rookbommen), Theo Gootjes (beelden), olieverfschilderijen Esiri Erheriene-Essi, tekeningen van Nour-Eddine Jarram en Hamid El Kanbouchi en foto’s van Perrine Philomeen, Meryem Slimani en Margi Geerlinks. Die laatste fotoserie – Achter de stilte van corona – kwam tot stand op verzoek van het museum.
De werken gaan veelal over grote thema’s als de vluchtelingenproblematiek (Jarram) en hokjes en vooroordelen (Slimani/Philomeen, Boot, Essi en Kanbouchi). En dan zijn er nog onderwerpen als de natuur en kwetsbaarheid (denk aan Nuur, Gootjes en Geerlinks). ‘Je ziet dat kunstenaars niet in een ivoren toren leven, zeker niet in een ingrijpend jaar als dit’, zegt Schreuder. ‘Als een spons zuigen ze de wereld om zich heen in zich op en vertalen dat in kunst.’
Sluiting
Net als overal had DE LOCKDOWN in 2020 veel invloed op het museum. Ingrijpend was de beslissing van premier Rutte om de musea half maart te sluiten. Pas na 11 weken, vanaf 1 juni 2020, konden bezoekers weer langskomen. Dat mocht niet zomaar, het moest met een vooraf gereserveerd kaartje voor een bepaald tijdslot. De capaciteit was beperkt. Begin oktober sloot het museum opnieuw, dit keer voor een geplande gemeentelijke renovatie die naar verwachting een jaar duurt.
Het jaar bracht ook goed nieuws. Op Prinsjesdag maakte het kabinet bekend dat het Stedelijk Museum Schiedam voor een periode van 4 jaar rijkssubsidie krijgt. Op 1 februari 2021 treedt Anne de Haij aan als directeur van het Stedelijk Museum Schiedam. Bij de sluiting in oktober nam museumdirecteur Deirdre Carasso afscheid.
Goed dat het museum dit gekocht heeft, een particulier hangt dit niet voor de lol boven het dressoir. Nu heeft de betreffende kunstenmaker nog wat inkomsten.