SCHIEDAM- Op de tentoonstelling Alles is zoals het moet zijn in het Stedelijk Museum Schiedam laat Ksenia Galiaeva (Pskov, 1976) foto’s zien uit haar directe omgeving: haar moeder en vader en hun teckel in en rondom hun datsja op het Russische platteland. Zelf spreekt ze van ‘vanitas stillevens, maar dan van mensen’. Op de tentoonstelling Alles is zoals het moet zijn in het Stedelijk Museum Schiedam laat ze ook een tweede serie zien: wolkenfoto’s, gemaakt vanuit haar raam in Nederland. Ook exposeert ze kamerschermen.
Voor Galiaeva is het de eerste tentoonstelling in een Nederlands museum. Tegelijkertijd markeert Alles is zoals het moet zijn het afscheid conservator Wilma Sütö. De tentoonstelling is na 11 jaar haar laatste bij het museum. De titel van de tentoonstelling komt uit een gedicht van Nabokov.
Motto
In het museum hangt de strofe van Nabokovs gedicht aan de muur:
The mirror brims with brightness
a bumblebee has entered the room and bumps against the ceiling.
Everything is as it should be, nothing
will ever change, nobody will ever die.
Voor Galiaeva geldt deze strofe als motto voor al haar werk.
Galiaeva verhuisde op haar negentiende van haar geboorteland Rusland naar Nederland, waar ze studeerde aan de kunstacademie in Den Bosch en Breda. Ze woont in Antwerpen en geeft les aan de kunstacademie in Rotterdam. Al jaren fotografeert ze het dagelijks leven rond het zomerhuis van haar ouders. We zien haar vader en moeder een boek lezen in een tuin, groente snijden op de keukentafel, telefoneren en scharrelen in de tuin.
De foto’s doen denken aan vakantiefoto’s. Maar Galiaeva doet meer doordat ze haar familieleden in een mythe verandert; een ode aan haar ouders en hun levenswijze. Zij zijn de hoofdrolspelers, gewend aan de camera. Soms grijpt Galiaeva zelf in. Dan laat ze de gezichten van het hele gezin met spiegels omlijsten en weerkaatsen. Ze ziet haar werk als autobiografische fictie, een poëtisch spel met beelden, waarin herinneringen en verlangens samenkomen.
Nieuwe foto’s tonen het uitzicht uit haar eigen huis, met vier verticale ramen als een kamerscherm vol wolkenluchten en gouden zonlicht. Ze vormen een venster op verre horizonten. Naar buiten kijken is een vorm van meditatie voor Galiaeva. De laatste jaren werkte ze in ateliers in Zuid-Korea en Japan waar ze terecht kwam in landschappen die ze eerder alleen kende als afbeeldingen op kamerschermen en van schilderijen.
Foto: Ksenia Galiaeva, Unreal Estate, 2014
